Werkgroep Buitenveldert: 9e beschreven groepsgesprek, gehouden op maandag 5 januari 2009 – Montessorischool – Buitenveldert – Amsterdam; aanwezig: 12 deelnemers (2 vrouwen en 10 mannen);
de aanwezigen worden vermeld middels de opeenvolgende letters van het alfabet.
1. Opening en bepaling gespreksonderwerp. De gespreksleider (A) opent de bijeenkomst om 20 uur en nodigt de aanwezigen uit tot het doen van een voorstel voor het bepalen van een gespreksonderwerp. C neemt het initiatief en zegt: sinds het moment dat ik stopte met gebruik en daarmee ook werkelijk mijn verslaving doorbrak, is mijn leven totaal veranderd – ik ga weer voelen – ik krijg energie – hoef geen stiekeme dingen meer te doen – en voel mij ook lichamelijk herboren – allemaal dus positief – hoopgevend en eigenlijk fantastisch. Ik verwacht automatisch dat mijn omgeving daar ook zo over denkt. En dat valt mij eigenlijk tegen. Vooral komen er botsingen voor met mijn vriendin. Alsof ze misschien niet kan geloven dat ik werkelijk ben gestopt – of minstens verwacht dat dit binnenkort weer allemaal gewoon voorbij is en alles tot het bekende verslavingsplaatje zal terugkeren, waarin ik de onbetrouwbare zwakkeling was en zij de gezonde redder. En met die gedachten en angsten van mijn vriendin heb ik dan weer moeite want er spreekt natuurlijk weinig vertrouwen uit van haar in mij….! Kortom, kennelijk heeft het stoppen van een verslaving veel meer gevolgen dan ik van tevoren heb overzien! Klopt dat? Hoe zit dat? Wat kan ik daar aan doen???
Besloten wordt de gestelde vragen als uitgangspunten te nemen voor het groepsgesprek.
2. De gespreksronde.
D. Ik luister graag.
E. Ik ben erg geschrokken van dit onderwerp – heb daaraan nooit gedacht – mijn partner heeft zich indertijd duidelijk en opeens van mij gedistancieerd – ik zie hem eigenlijk als een soort charlatan – heb daar ook niks mee, maar wil daarover nu ook niks zeggen – het grijpt mij geweldig aan, maar verder laat ik mijn beurt nu graag voorbij gaan!
F. Ik herken veel in het onderwerp. Toen ik nog dronk hoorde daar automatisch een relatie bij met een collega-drinker. Op zich is daar niks mis mee – zolang je allebei een beetje behoorlijk op de been blijft – maar die balans kan op den duur verstoord raken – vooral toen ik eenmaal zelf de controle kwijt raakte. Logisch dat de relatie dan gewoon verdampt. En misschien ook maar gelukkig. Daardoor werd ‘t mij ook beter duidelijk dat ik zelf tot actie moest komen. Misschien ligt dat voor anderen niet precies hetzelfde. Maar zelf heb ik het gevoel dat ik nu eindelijk een beetje greep op mijn leven ga krijgen, waarbij, hoe gek het ook klinkt, het feit dat ik kanker heb gekregen een heel positieve factor lijkt te zijn. Allemaal zaken dus die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben en slechts ‘toevallig’ samenvallen. Resultaat tot dusverre is echter wel dat ik nu op een gezond spoortje lijk terecht gekomen te zijn!
G. Ik begrijp het verhaal van C. erg goed. Heb zelf wel enigszins dezelfde ervaring opgedaan. En heb ontdekt, tenminste dat is mijn indruk, dat stoppen met je verslaving, absoluut geen garantie oplevert voor een positieve voortzetting van een bestaande relatie. En dat zal allemaal wel logisch en zelfs begrijpelijk zijn – je gaat opeens je leven helemaal grondig ‘verbouwen’ en allerlei dingen gaan beter lopen – bovendien heb je zelf daarbij het initiatief. Maar de relatie ontstond in het voorgaande tijdvak – in die periode die je zelf nu verwerpt en verlaat. En dat alles ook nog eens in een zeer hoog tempo. Dan dien je natuurlijk vooral de omstanders, en met name je relatie, tijd te gunnen om al die veranderingen bij te benen. Waar ik het vroeger met allerlei dingen niet zo nauw nam verandert ook nog eens die insteek. In die periode zal dus waarschijnlijk ook geen sprake kunnen zijn van ‘rimpelloos geluk’ – integendeel.
H. Waarschijnlijk weten niet veel mensen hier aan tafel van het bestaan van groepen voor partners van verslaafden. De oorsprong daarvan ligt bij de AA, waar de organisatie van partnergroepen een aparte naam draagt, namelijk Al Anon. Die werken eigenlijk zoals wij hier in de Buitenveldert-groepen ook functioneren. Heel gewoon: wekelijkse bijeenkomsten, waarbij gebruik gemaakt wordt van de in eigen kring geproduceerde folders en ander informatie-materiaal. Waar het om gaat is de partner van de verslaafde ook een weg aan te bieden, waarlangs die partner zich kan bevrijden van de intense druk van de situatie rond een gebruikende verslaafde. Mijn eigen partner heeft hier langdurig en intensief gebruik van gemaakt. Dat betekent dat zij zich heeft weten te bevrijden van de beklemmende aspecten van de verslaving. Die aspecten bedrukken natuurlijk in de eerste plaats de verslaafde zelf, maar daarnaast en zeker niet in mindere mate ook de partner van de verslaafde.
Dit soort zaken laten zich niet zomaar en ‘eventjes’ uitleggen, maar blijken in de praktijk absoluut noodzakelijk aan te pakken en op te lossen aspecten te zijn, die vrijwel onverbrekelijk bij ieder verslavings-probleem de kop opsteken – dan blijkt werkelijk herstel eigenlijk niet mogelijk zonder deze aanhangende zaken tevens op te lossen. Overigens mag ik opmerken dat mijn partner het contact met deze beweging heeft ervaren als een sleutel om verder te kunnen gaan en zich te bevrijden van de zorgen waar zij voorheen haar energie aan besteedde, nl. de zorgen voor het gedrag van haar partner, dwz mijn gedrag.
Trouwens: in een relatie waar verslaving een rol heeft gespeeld, moet je wel oppassen voor het verschijnsel van ‘oud-zeer’ oftewel ouwe koeien uit de sloot halen – dat is de dood in de pot! Ook in dat opzicht is de partner-groep een zeer heilzaam recept!!
I. Ik geloof dat het bestaan van partner-groepen absoluut functioneel is. Het beeindigen van een verslaving van een van beide partners, betekent in een relatie niet minder dan een aardverschuiving. De niet-verslaafde partner krijgt te maken met als ‘t ware de wedergeboorte van de ex-verslaafde. Op zich is dat natuurlijk goed nieuws. Maar verre van eenvoudig. Er liggen volop voetangels en klemmen – verwijten over oud gedrag – schuld – schaamte, enz., enz. Nog los van het verschijnsel dat de ‘ex’-verslaafde opeens vaak allerlei eisen gaat stellen. Kortom, ook de partner zal zich enorm dienen aan te passen en kan zich bij dat alles moeilijk zonder steun staande houden. Zonder steun wordt ‘t namelijk al gauw het verhaal van de herhaling van verwijten – dus van ouwe koeien, die je wegdoet – zulks in tegenstelling tot het normale agrarische beleid waar dergelijke dieren absoluut niet worden ‘weggedaan’. Het is daarom practisch van grote waarde dat partners van (ex-)verslaafden ook zelf met collega’s groepen houden en aldus zelf ook de ontwikkeling van hun eigen zelfstandigheid kunnen invullen – vaak leidt dit dan ook nog eens tot het resultaat dat de ex-verslaafde zelf met succes wordt bevrijd van allerlei contra-productieve gevoelens van schuld, etc..
J.: Ik heb eigenlijk alleen maar weinig fraais te melden uit mijn gebruikerstijd wat betreft mijn contact met het vrouwelijk schoon. Er was wel veel en intens contact. Maar dat stelde in feite niks voor. Soms was dat anders, maar dan deugde mijn opstelling weer niet. Ik heb op die manier wel twee kinderen op de wereld gezet. Maar kwam er niet aan toe om daar echt werk van te maken. Daarom mag ‘t een wonder heten, dat ik nu, na mijn verslaving, regelmatig met die kinderen kan optrekken ook zonder dat er heibel ontstaat met hun moeder. Kortom, ook in dat opzicht is stoppen met je verslaving absoluut een aanrader – ook al is ‘t dan soms nog helemaal niet eenvoudig om de verschillende situaties te hanteren!!
K. Door mijn verslaving had ik alle krediet bij mijn partner verspeeld – ieder vertrouwen was weg – dat heb ik allemaal moeten terugwinnen – en dat gaat niet zomaar – dat kost tijd en inspanning – nog los van het absolute gegeven dat ik mijn leefpatroon fundamenteel moest veranderen en dus ook stopte met de drank. Dat alles was absoluut geen simpele operatie. Tijd is dan ook belangrijk. Forceren is er niet bij. Tenminste, dat werkt niet. In mijn leefpatroon is bovendien alles op z’n kop gezet – werk weg – andere interesses en bezigheden – eigenlijk is alles veranderd – daarbij heb ik veel steun gehad van de professionele hulpverlening (Jellinek) en tenslotte de weg naar de zelfhelp, in allerlei opzichten, incl. het geven van voorlichting aan mensen die nu zelf in de penarie zitten – kortom, het doorgeven van de fakkel. Het geeft mij een goed gevoel.
L. Mijn kontakt met de groep loopt al vele jaren – zelf heb ik niet samengewoond met een partner – op een of andere manier heb ik toch altijd een zekere privacy kunnen handhaven – op zich misschien een tekort maar in ander opzicht voorkomt dat ook complicaties. Los hiervan dwingt de ontdekking dat je verslaafd bent, absoluut tot actie – tenzij je misschien de handdoek in de ring gooit – maar dat heb ik per saldo toch niet gedaan. Dus zocht ik ook steun. En kreeg die gedeeltelijk in de groep – niet voor het geheel, maar ‘t kwam me toch wel goed van pas. En nog steeds.
M. Mijn partner is bijzonder. Zelf had ik al tientallen jaren terug in de gaten dat alcohol sterker was dan ik zelf. En zo was ik nauwelijks de twintig gepasseerd of ik stond al genoteerd als alcohol-client bij het MCB (Medisch Consultatieburo voor Alcoholisme = voorloper van de Jellinek). Ik heb altijd liefdevolle begeleiding ontvangen – maar ‘t gekke is: daarmee is ‘t probleem niet van tafel! En, geloof me, ik ben nu minstens 40 jaar verder en het probleem bestaat nog steeds. En dat betekent niet dat ik drink of anderszins mij misdraag. Maar wel, dat mijn neiging om dat alles wel te doen, niet is verdwenen. Wat is dan de rol van de partner? In ieder geval de mijne is al die jaren volstrekt open en loyaal t.o.v. mij gebleven. Zij heeft op een of andere manier een evenwicht in haar ziel, waardoor zij kan doorgaan, konsekwent, niet rancuneus, van goede wille = kortom, een geschenk uit de hemel voor mij! Blijft wel, dat zij de partnergroep actief blijft bezoeken en mij als liefhebbende partner nog steeds bemint: tel Uw zegeningen – tel ze, keer op keer!!
N. Stellig heeft mijn invulling van het leven effect gehad op mijn familie en gezinsleven – ik ben inmiddels gewisseld van partner – enige verwarring is ontstaan – maar niettemin ook ordening en ik ervaar werkelijke vooruitgang en perspectief. De groep heeft hierbij stellig een functie al is het wat ingewikkeld dat verder ‘in te kleuren’. Hoe dan ook: ik kom hier graag en heb vertrouwen dat ik per saldo wel de balans zal ontwikkelen die mijn bestaan nodig heeft.
C.: Dank voor ieders inbreng: zelf heb ik veel om over na te denken!!
A. Dank voor het onderwerp – graag Uw bijdrage in de groepspot en tot volgende week.
——————————————————-
